Και λυπόμουν, ο άσχετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι'αυτήν.
Δεν υπάρχει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου.
Και τη νιώθω, άσπρη, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη με τα μπράτσα μου,
που γελώ, και χορεύω κι επινοώ
χαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
...τι όμορφο ποίημα Μελίνα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήπάρα πολύ όμορφο όντως... κι ανακουφιστηκό!
ΑπάντησηΔιαγραφή