και βουρκωσε
'Σε λατρευω ',της ειπε.
Κι αυτή ελαμψε.
Μετα της έφτιαξε
ενα βαθρο
από ελεφαντοστό.
Με φυλλα χρυσου
στα ωραια της ποδια
τα λευκα σαν πορσελανη.
Και την εβαλε να ζει εκει πανω
ψηλα
Μονη κι ερημη
Κι αυτή μαραζωνε
μα δεν αλλαζε σταση
Δεν εχανε την ποζα της
την αψογη
Μονο την ψυχη της εχανε
Στη νεα σεληνη
της αναβε στα ποδια
θυμιαματα
και θυσιαζε μικρα παραδεισια πτηνα
Με προσευχες και ψαλμους
απαραμιλλους
Περασαν τα χρονια.
Μια Δευτέρα
ενα δακρυ κυλησε
απ’το αγαλμα της
Τρεμοπαιξαν τα χειλη.
‘’μα ειχες πει με λατρευες,’’του ειπε
‘’αληθεια είναι’’απαντησε αυτος.
‘’Σε λατρευω δεν σημαινει σ’αγαπω
Σημαινει σε φοβαμαι και σε ακινητοποιω’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου