Όταν όμως δίνω ενέργεια σ’ αυτό που είναι έτοιμο να έρθει, συμμετέχω στην δημιουργία αυτού. Ενεργώ ωσάν να το έχω ήδη λάβει. Ενεργοποιώ το συναίσθημα της Χαράς και της Ευγνωμοσύνης!
Braden Gregg
Η δύναμη της προσευχής με συναίσθημα
Όταν όμως δίνω ενέργεια σ’ αυτό που είναι έτοιμο να έρθει, συμμετέχω στην δημιουργία αυτού. Ενεργώ ωσάν να το έχω ήδη λάβει. Ενεργοποιώ το συναίσθημα της Χαράς και της Ευγνωμοσύνης!
Απο τις σημειώσεις ενός Master Teacher
Μέσα στην σκοτεινή ερημιά της Γεθσημανής σου.
Όταν όλοι οι μαθητές σου κοιμούνται ακόμη.
Όταν ο Θεός σου κωφεύει στην έκκλησή σου
Να αφαιρεθεί από σένα το πικρό ποτήρι.
Όταν η τελευταία σου απελπισμένη ερώτηση
Να μάθεις «γιατί ο Θεός σε εγκατέλειψε»
Ηχεί μέσα σε ένα άδειο Σύμπαν -
Εκείνη την στιγμή η ώρα της αφύπνισής σου βρίσκεται πολύ κοντά.
Με το προσωπικό σου πάθος κτίζεις το δράμα της ανάστασης.
Αλλά τώρα υπάρχει μια διαφορά!Αυτή την φορά εσύ είσαι ο κεντρικός χαρακτήρας.
Αυτή την φορά επιτέλους παίζεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο
Εκπληρώνοντας το νόμο καθώς προχωράς,
Αφήνοντας το σημάδι σου πάνω σε κάθε ορόσημο της διαδρομής
Με την θεραπευτική σου χάρη,
Διασχίζεις τα επτά μίλια
Από την Βηθλεέμ προς την Γεθσημανή
Και συναντάς τον κρανίου τόπο.
Το σενάριο το γνωρίζεις καλά γιατί
έχεις παίξει όλους τους χαρακτήρες.
Ήσουν ο στρατιώτης που έριξε τα ζάρια και αυτός με την λόγχη.
Στην μια σκηνή φώναζες «Ωσαννά, Ωσαννά» και στην άλλη «Τον Βαραββά, σώστε τον Βαραββά».
Αρνήθηκες τρεις φορές μαζί με τον Πέτρο,
Συνωμότησες όπως ο Ιούδας, και αμφέβαλλες σαν τον Θωμά.
Βρήκες την όρασή σου όταν ήσουν ο τυφλός,
Και όταν ήσουν ο κουτσός περπάτησες.
Ως λεπρός θεραπεύτηκαν οι πληγές σου.
Ως Νικόδημος προβληματίστηκες
Προσποιήθηκες ως Πιλάτος
και ως Λάζαρος
Βγήκες έξω στο κάλεσμά Του.
Έπαιξες την ευγενική παρθένο
Και αναλογίστηκες την γέννησή Του μέσα στην καρδιά σου
μια τρομερή στιγμή
Από το τελευταίο ίχνος θωράκισης από την Αλήθεια.
Τώρα φωνάζεις τον Θεό, τώρα επιτέλους Τον καλείς,
Με την θριαμβευτική κραυγή της παράδοσης….
Πατέρα, στα Χέρια Σου παραδίδω ολόκληρο τον εαυτό μου. Τετέλεσται. Τελείωσε για πάντα.
Επάνω, επάνω ανυψώνεσαι, μακριά από τον τάφο που είναι η γη,
Εμποτισμένος με φως πλήρωσης.
Τώρα το πέπλο του ναού σου σκίζεται
Και η εκθαμβωτική ομορφιά του Υιού του Θεού
Με την θριαμβευτική κραυγή της παράδοσης….
Εμποτισμένος με φως πλήρωσης.
Τώρα το πέπλο του ναού σου σκίζεται
Και η εκθαμβωτική ομορφιά του Υιού του Θεού
Αποκαλύπτεται θεαματικά.
Και τώρα η πιο συναρπαστική, θεσπέσια, θαυμάσια έκπληξη από τότε που έγινε
Ο χρόνος….
Είσαι ακόμα εσύ!
Το μόνο που έγινε είναι ότι
Ξύπνησες από ένα τρομακτικό όνειρο
Καταστροφής και θανάτου.
Η γη τελείωσε, έφυγε και ποτέ δεν υπήρξε
Βρίσκεσαι σπίτι σου στον παράδεισο από όπου δεν έφυγες ποτέ .
Και κάθε σκέψη αγάπης που είχες ποτέ
Όσο ονειρευόσουν, είναι μαζί σου ακόμα
Μαζί με όλες τις άλλες αιώνιες δημιουργίες σου.
Και τώρα η πιο συναρπαστική, θεσπέσια, θαυμάσια έκπληξη από τότε που έγινε
Ο χρόνος….
Ξύπνησες από ένα τρομακτικό όνειρο
Καταστροφής και θανάτου.
Η γη τελείωσε, έφυγε και ποτέ δεν υπήρξε
Βρίσκεσαι σπίτι σου στον παράδεισο από όπου δεν έφυγες ποτέ .
Και κάθε σκέψη αγάπης που είχες ποτέ
Όσο ονειρευόσουν, είναι μαζί σου ακόμα
Μαζί με όλες τις άλλες αιώνιες δημιουργίες σου.
Όταν τα φίδια διαπραγματευτούν το δικαίωμά τους να έρπουν
και ο ήλιος απεργήσει για να κερδίσει έναν μισθό της προκοπής—
όταν τ’ αγκάθια ατενίσουν έντρομα τα τριαντάφυλλά τους
και τα ουράνια τόξα εξασφαλίσουν τα γερατειά τους
όταν καμια τσίχλα τη νέα σελήνη δεν θα μπορεί να τραγουδήσει
αν όλα τα νυχτοπούλια δεν εγκρίνουν τη φωνή της
—και κάθε κύμα υπογράψει στη γραμμή του ορίζοντα
αλλιώς ένας ωκεανός θα πρέπει να στερέψει
όταν η βελανιδιά ζητήσει άδεια από τη σημύδα
για να κάνει ένα βελανίδι—οι κοιλάδες κατηγορήσουν
τα βουνά πως τις σκιάζουν με το ύψος τους—και ο μάρτης
καταγγείλει τον απρίλη ως δολιοφθορέα
τότε θα πιστέψουμε σε κείνη την αδιανόητη
μη ζωώδη ανθρωπότητα (και όχι πριν)
Λόγια ενός ανθρώπου πέρα από τις λέξεις
Το να μη μιλάς δεν είναι σιωπή. Εσύ μπορεί να μην μιλάς, μπορεί να μην έχεις ξεστομίσει τίποτα, μέσα σου όμως τρέχουν χίλιες δυο σκέψεις. Υπάρχει μια συνεχής ροή σκέψεων μέρα – νύχτα.
Χρειάζεται να θυμάσαι ότι η παρατήρηση δεν είναι ούτε τέχνη ούτε τεχνική. Όχι, είναι απλώς ένα κόλπο. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι, είναι να μην πνιγείς στο ποτάμι που κυλάει μέσα σου. Και πως πνίγεσαι εκεί μέσα;
Αν γίνεις με οποιοδήποτε τρόπο ενεργός, τότε πνίγεσαι. Μένε αδρανής, παθητικός, χωρίς να κάνεις τίποτα, έχοντας όμως εγρήγορση. Αν περνάει κάποια σκέψη -είτε καλή είτε κακή – εσύ μην σκοτίζεσαι. Εσύ απλώς να παρατηρείς, χωρίς να αξιολογείς, χωρίς να επικρίνεις, γιατί οτιδήποτε κάνεις εσύ, είναι δράση.
Αν αρχίσεις να κάνεις σκέψεις σχετικά με την ανατολή, τότε χάνεις την ανατολή, γιατί ενόσω τη σκέφτεσαι, τόσο απομακρύνεσαι από αυτήν. Με τη σκέψη μπορείς να πας μίλια μακριά και η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Η σκέψη γίνεται ένα πέπλο πάνω στα μάτια. Βάζει τα δικά της χρώματα, δικές της ιδέες πάνω στην πραγματικότητα. Δεν επιτρέπει στην πραγματικότητα να σε πλησιάσει. Επιβάλλει τον εαυτό της πάνω στην πραγματικότητα. Με το να σκέφτεσαι, αποκλίνεις από την πραγματικότητα. Το να βλέπεις είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία. Είναι παράγωγο του διαλογισμού.
Όταν εσύ είσαι σιωπηλός, η αλήθεια βρίσκεται εκεί, σε όλη της την έκταση, σε όλο της το μεγαλείο. Κι όταν εσύ δεν είσαι σιωπηλός, η αλήθεια είναι απούσα.
Προσπαθεί ο άνθρωπος να γίνει ένα με τους άλλους ανθρώπους κι αποτυγχάνει διαρκώς. Ας πάρουμε την αγάπη: οι άνθρωποι θέλουμε να αγαπηθούμε. Θέλουμε όμως να αγαπηθούμε από συγκεκριμένους ανθρώπους, και με συγκεκριμένο τρόπο.
Ένα λουλούδι ανθίζει δίχως να ενδιαφέρεται αν είμαστε εκεί για να το κοιτάξουμε, η δική μας όμως δίψα για αγάπη δεν λειτουργεί έτσι.
Αυτή όμως η ανάγκη μας για αγάπη είναι ο καθοριστικός παράγοντας που τελικά εμποδίζει την αγάπη να έρθει στη ζωή μας: όταν είμαστε τόσο απασχολημένοι με την ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, η αγάπη δεν χωρά. Η ανάγκη έχει πάρει τη θέση της. Δεν μπορούμε να γίνουμε ένα με έναν άνθρωπο, τον οποίο έχουμε στο μυαλό μας πλημμυρήσει με τους φόβους, τις ελπίδες, τις προσδοκίες μας.
Το ίδιο συμβαίνει και με την άλλη μας μεγάλη ανάγκη, την ανάγκη για ασφάλεια. Ο νους μας απαιτεί ασφάλεια για να μπορέσει να δουλέψει. Την αναζητά στα χρήματα, σε μια ιδέα ή στους άλλους ανθρώπους. Αν δεν έχει αυτά τα πράγματα, η αντίδραση του είναι ο φόβος. Μια και τα πράγματα στα οποία βασιζόμαστε μας απογοητεύουν, ο φόβος γίνεται μόνιμος σύντροφός μας.
Πολύ συχνά, προκειμένου να βρούμε ασφάλεια και αγάπη, στρεφόμαστε στην πνευματική αναζήτηση ή στη θρησκεία. Τόσο η λέξη θρησκεία όσο και η λέξη γιόγκα σημαίνουν ενώνω, συνδέω. Αυτό που επιχειρούν είναι να συνδέσουν το λογικό με το πνευματικό (την αγάπη, την συμπόνια) και το σωματικό.
Αυτή η αντιμετώπιση, όμως υπονοεί πρώτα απ’ όλα πως αυτά τα τρία είναι ξεχωριστά και πως πρέπει να ασκήσουμε κάποιου είδους έλεγχο για να τα φέρουμε μαζί. Και η διάσπαση συνεχίζεται: υπάρχουμε εμείς που ελέγχουμε κι αυτό που πρέπει να ελέγξουμε.
Αν, όμως, η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί, τότε που βρίσκεται; Ας σταθούμε ξανά στην άκρη του φουσκωμένου ποταμού.
Η λύση είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Όσο αγωνιζόμαστε να μην είμαστε μόνοι ή όσο προσπαθούμε να αγαπηθούμε, τόσο απομακρύνεται από μας η πιθανότητα της ευτυχίας: όσο προσπαθούμε δεν μπορούμε απλά να είμαστε – η μόνη κατάσταση στην οποία η αγάπη είναι δυνατή.
Ταυτόχρονα, όσο αγωνιζόμαστε να βρούμε ασφάλεια, τόσο βάζουμε στη ζωή μας τη σύγχυση, και η σύγχυση προκαλεί το φόβο που καταστρέφει τη δυνατότητά μας να νιώσουμε ασφαλείς.
Αντίστοιχα με την ευχαρίστηση: όταν παρεμβαίνει η σκέψη, η ευχαρίστηση παύει να είναι αγνή, γιατί αμέσως επιθυμούμε να την επαναλάβουμε.
Ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος πρέπει να αφεθεί σε αυτά τα τρία συναισθήματα – την αγάπη, την ασφάλεια και την ευχαρίστηση – χωρίς να προσπαθεί να τα προσελκύσει και χωρίς να φοβάται ποτέ ότι θα τα χάσει.
Τζίντου Κρισναμούρτι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)