Τα έξι λάθη του ανθρώπου

Αυτά είναι τα έξι λάθη του ανθρώπου:

• Η ψευδαίσθηση ότι το προσωπικό όφελος αποκτιέται με το να συνθλίβουμε τους άλλους.
• Η τάση μας να ανησυχούμε για πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν ή να διορθωθούν.
• Η επιμονή μας ότι κάτι είναι αδύνατο να γίνει, επειδή δεν μπορούμε εμείς να το πετύχουμε.
• Η άρνησή μας να παραμερίζουμε τις προτεραιότητες που είναι ασήμαντες.
• Η παραμέληση της ανάπτυξης και της καλλιέργειας του νου και η απροθυμία να αποκτήσουμε τη συνήθεια να διαβάζουμε και να μελετάμε.
• Η τάση να αναγκάζουμε τους άλλους να σκέφτονται και να ζουν όπως εμείς.

Μάρκους Τούλιους Κικέρων (106 π.Χ - 43 π.Χ.)

Σκόρπια Πουλιά

Μέσα από τη θλίψη όλων των πραγμάτων

ακούω το σιγαλό τραγούδι της αιώνιας μητέρας

Εσύ είσαι η μεγάλη σταλαγματιά της δροσιάς κάτω από το φύλλο του λωτού

Εγώ είμαι η πιο μικρή στο απάνω μέρος του φύλλου

Ο καλλιτέχνης είναι ο εραστής της ζωής

γιαυτό είναι ο σκλάβος της, μαζί και ο αφέντης της

Τούτη η λαχτάρα είναι για κάτι που το αισθάνεται κάποιος στο σκοτάδι

μα δεν το βλέπει στο φως της ημέρας

Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη

Τα κλαδιά είναι ρίζες μες στον αέρα

Οι ανώνυμες ημέρες έχουν αφήσει το άγγιγμά τους απάνω στην καρδιά μου

σαν το μούσκλο στον κορμό του γέρικου δέντρου

Οι άνθρωποι πάνε μέσα στο πολυτάραχο πλήθος

για να πλίξουν την κραυγή της δικής τους σιωπής

Κουβαλώ στον ανθισμένο κόσμο μου

όλους τους κόσμους που δεν υπάρχουν πια

Το φύλλο γίνεται λουλούδι όταν αγαπά

Το λουλούδι γίνεται καρπός όταν η αγάπη του φτάνει στη λατρεία

Κοιτάζω τα δέντρα που σαλεύουν

και στοχάζομαι πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος

Η μεγάλη δύναμη του Θεού

βρίσκεται μέσα στο απαλό αεράκι που φυσάει

κι όχι μέσα στην ανεμοζάλη

Ο μεγάλος περπατεί με τον μικρό χωρίς κανένα φόβο

ο μέτριος κρατιέται μακριά

Αγάπη, όταν έρχεσαι

κρατώντας στο χέρι σου το αναμμένο λυχνάρι της οδύνης

μπορώ να ξεχωρίσω το πρόσωπό σου

και να δω πόσο είσαι ευλογημένη από το Θεό

Το χαμόγελό σου ήταν τα λουλούδια από το δικό σου κήπο

τα λόγια σου ήταν το ψιθύρισμα του δικού σου δάσους

μα η καρδιά σου ήταν η γυναίκα που ξέραμε όλοι

Ο Θεός αγαπά τα λυχνάρια των ανθρώπων

περισσότερο από τα μεγάλα του αστέρια

Ότι είναι πολύ καλό

δεν έρχεται μόνο του

Στον ερχομό του το συνοδεύει το σύνολο

Η καρδιά μου σήμερα

νοσταλγεί να φτάσει στη μοναδική ευτυχισμένη ώρα

μέσα από τη θάλασσα των καιρών

Φοβισμένοι στοχασμοί, μη με φοβάστε εμένα

είμαι ποιητής.

Ταγκόρ Ραμπιντρανάθ 

Το χρώμα του φεγγαριού

... Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. 

Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο ...; Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με.

Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. 

Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. 

Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει, ε; ...;

Αλκυόνη Παπαδάκη

Ο Οδυσσέας Ελύτης για τη βαρβαρότητα

« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

* Από τη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευση του έλληνα ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.