Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (αποσπάσματα)


"Από τα χέρια των γονιών μου, που δεν ήταν ποτέ ενωμένα, (ή τουλάχιστον εγώ δε τα πρόλαβα έτσι...) ξέφυγε όλη η ισορροπία της ψυχής μου. Δια παντός. Άργησα τόσο να το καταλάβω! Μια ζωή κάθιζα στο σκαμνί τον εαυτό μου, με την κατηγορία πως δεν είχε τη δύναμη, ή την ικανότητα, ή την εξυπνάδα, να κερδίσει αυτή την τόσο ζηλευτή ισορροπία. Μια ζωή εμπιστεύθηκα κι ακολούθησα, σαν πεινασμένο σκυλί, τσαρλατάννους, τυχοδιώκτες, αγύρτες, ταχυδακτυλουργούς, χρυσοθήρες - ιδίως, αυτούς τους χρυσοθήρες, πολύ τους αγάπησα - ψάχνοντας να βρώ τα κομματάκια που μου έλειπαν, για να σχηματίσω την εικόνα της προσωπικότητάς μου. Μια ζωή παρασύρθηκα από κύρηκες και καθοδηγητές, σαν διψασμένη κότα, να με φωτίσουν με τις θεωρίες τους. Μια ζωή άνοιγα ληγμένες κονσέρβες γνώσης, για να ταίσω την ψυχή μου και να τη φέρω στα ίσα της. Χαράμισα χρόνο πολύτιμο σ'αυτές τις περιπλανήσεις. Σιγά! Μην έχει ισορροπία το λουλούδι της μανόλιας, όταν το φοβερίζει ο Νοτιάς. Μήπως είδε κανείς, απ΄όλους εσάς, κάτι πιο όμορφο σ'αυτή τη γη;

Πόσες φορές, αλήθεια, συναρμολόγησες τη διαμελισμένη σου ψυχή; Σάμπως θυμάσαι;
Πόσες νύχτες τρύπησες, για να βγεις στο φως;
Πόση βροχή κατάπιες;
Πόσους ανέμους έκρυψες στην αγκαλιά σου;
Τώρα, μου γράφεις… “Είμαι καλά. Βρήκα μια θέση στη ζωή.
Μπορεί προσωρινά. Αλλά να ξέρεις, είναι θεωρείο!
Επιτέλους, μου χαρίστηκε ο Θεός”.
Αμ, δε στη χάρισε ο Θεός τη θέση, μάτια μου.
Στην πούλησε. Και μάλιστα πανάκριβα.”

Αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου. Κρύψου κάτω απ’ το δέρμα σου.
Μέσα στις χούφτες σου.
Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου.
Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις, μόλις περάσει η καταιγίδα.”

Αλκυόνη Παπαδάκη

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη


…Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτύνανε αρκετά, αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε:

“Είσαστε λεύτεροι! 

Ο κυρίαρχος λαός θα ‘σαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ’ ένα λόγο για τη λευτεριά σας. Σεις θα δουλεύετε 

Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας

Κ’ εσείς κ’ εμείς θα ‘χουμε πάνω από τα κεφάλια μας τους ίδιους Θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλεύετε και να μην τρώτε κ’ εμάς να καθόμαστε και να τρώμε.

Κ’ εμείς κ’ εσείς θα ‘χουμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κ’ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλευτάδες και θα τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαυτό σας.

Κι επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συμφέρον σας και να φυλάξετε τον εαυτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι .

Ένα πράγμα μοναχά σας απαγορεύουμε: να κλέβει ο ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κ’ εμάς”

Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λεύτερα και λεύτερα σκεφτότανε. Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο κλαρί .

Κ’ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τ’ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτω απ’ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι.

Κ’ η ευτυχία τους αυτή ήτανε δύναμη της πατρίδας κ’ η ξετσιπωσιά τους καθαρμός. Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δε μπορούσε πια μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”.

Γελάτε και με το δίκιο σας, ω άντρες Αθηναίοι

Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ’ επιμύθιο! Πού να το βρω!

Μοναχά σας λέω:

“Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών”». 

Κώστας Βάρναλης

Να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο


"...Να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. 
Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. 
Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… 
κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός... 
τα λουλούδια που ανθίζουν… 
ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. 
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στuμένη λεμονόκουπα, 
αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”

Dario Fo

Ενοχές



Ποτέ να μην είσαι με έναν άνθρωπο από οίκτο, αλλιώς θα είναι καταστροφικό για σένα.
Το μίσος είναι καλύτερο από τον οίκτο. Αν μισείς κάποιον είναι πολύ πιθανόν να τον αγαπήσεις μια μέρα, επειδή το μίσος είναι αναποδογυρισμένη αγάπη. Ο οίκτος, όμως, είναι έρημος. Η αγάπη δεν ανθίζει ποτέ από τον οίκτο.

Osho